19-3 t/m 25-3

19-3

Eigenlijk hebben we heel de dag besteed aan het project. Nu is de literatuur studie bijna af. Dus we gaan vooruit. In de avond kwamen er nog meisjes van een ander plaatsje hierheen. Hiermee hebben we voor de verandering spelletjes gespeeld en een avondwandeling gemaakt. Ze vertelde dat onze groep heel leuk is. In ieder geval leuker en gezelliger dan die van hun. Zo eten hun niet altijd met zijn tienen en er zijn groepjes ontstaan en heeft elk groepje zijn eigen pot weer waar die eten uit koopt. Ook vertelde ze dat bijna iedereen op tijd naar bed en dat iedereen daar veel met zijn laptop zat. Dan hebben wij het toch een stuk beter voor elkaar, aangezien we best een hechtte groep zijn en juist eigenlijk alles met zijn alle doen. Het was weer behoorlijk laat geworden.. Dus dat werden maar weinig uurtjes slaap.

20-3

We zouden om 09:00 uur naar stage vertrekken. Uiteindelijk zaten we om 09:30 uur in de auto. Remi en ik gingen weer een dagje naar de verlosafdeling in de hoop eindelijk een bevalling te zien. Bij het ziekenhuis aangekomen gingen we eerst nog langs de couveuse. Hier lag opnieuw een kindje in. Het was een prematuur van 28 weken. En ze was te vroeg geboren omdat haar moeder malaria had tijdens de zwangerschap. Het kindje zag er op zich redelijk uit. Echter miste ze wel een onderbeen. Ik kan het niet zo goed uitleggen maar bij het stuk waar het been op hield staken er twee botten uit. Niet zo’n fraai gezicht. Waarschijnlijk zou ze hier nog aan geopereerd worden. Ze was wel heel beweeglijk, wij weten alleen niet of dit een goed of juist een slecht teken was. Het leek ook af en toe alsof ze pijn had. Toen we bij maternity aankwamen was net een vrouw bevallen, dus die hadden we gemist. Gelukkig lagen er nog twee vrouwen waarbij de weeën waren begonnen. Dus er was nog hoop. Vrij snel daarna mocht een 18-jarig meisje beginnen met persen. Ik vond het echt heel bijzonder om te zien. Ook vlak voordat het kindje er uit kwam, leek het of dat het kind vacuüm in de buik zat. Je zag het kindje precies zitten. Iets minder vond ik het toen ze een schaar pakte ter grote van een heggenschaar. Gelukkig heeft ze deze niet nodig gehad. En naar een paar goede weeën werd een gezond jongetje geboren. Toen ik een paar uur later nog een foto wilde nemen van moeder en kind was de naam nog niet bekend. Het lijkt of dat het hier niet normaal is om de naam van te voren te weten. Op zich logisch als je bedenkt dat kinderen vaak worden vernoemd naar de dag dat ze geboren zijn. Maar zijn naam is voor mij nog steeds onbekend. Na de bevalling zijn we wat gaan eten. De andere vrouw had 8 cm ontsluiting. Helaas had ik deze net gemist. Maar misschien zal ik er nog veel meer zijn. Toen ging ik weer bij de couveuse kijken en nu lagen er twee kindjes in een couveuse. Redelijk krap en voor infecties niet ideaal, maar het zag er wel lief uit. Als je even bij de premature babytjes bent geweest en dan terug loopt naar de verlosafdeling vind je de ‘normale’ baby´s ineens erg groot. In de middag hadden we nog een afspraak met dr. Lucy voor het project. Hier zijn we wel een stuk wijzer van geworden.

21/3
Vandaag waren Marjon en ik op tijd op gestaan om in de zon te gaan liggen. Echter was er geen zon dus ging ik maar wassen. Verder zijn we weer naar stage gegaan. Nu weer voor het printen van de enquête en het uitdelen ervan. Het printen duurde al 1.5 uur. Zo deed de printvrouw van alles tussen door. Toen de enquêtes uit waren geprint gingen we ze uitdelen aan de verpleegkundige. Alle verpleegkundige zouden de enquête invullen binnen een uur. Wat wel raar was, was dat een verpleegkundige heel de tijd vroeg wat het hem zou opleveren als hij de enquête zou invullen. Zo vroeg hij om geld, en om spullen die we van te voren gekocht hadden. Dit is nog al raar omdat de enquête bedoeld is om te kijken welke spullen de stichting kan kopen voor het ziekenhuis. Daarna zijn we even naar de couveuse gelopen. Nu lag er nog maar een kindje in. Wij dachten eigenlijk dat dat andere kindje overleden was. Maar het bleek al bij haar moeder te zijn. Dus het ging beter. Na een half uurtje liepen we weer terug naar de kinderafdeling ( bij wie de premature baby’s horen) . We hadden bedacht dat als ze nog niet klaar waren we daar even zouden wachten. Toen we aankwamen was er nog maar een verpleegkundige. Hij vertelde dat de rest naar huis was. En natuurlijk lagen de enquêtes nog steeds niet ingevuld op tafel. Die hebben we dus maar weer mee naar huis genomen. En maandag proberen we het nog eens.

22/3
We zouden eigenlijk heel het weekend weg gaan naar een actief park. Maar Mieke bleek ziek te zijn waardoor iedereen thuis bleef. We moesten dus zaterdag ochtend iets nieuws verzinnen. Zaterdag overdag zijn we gaan bergbeklimmen. Het was geen super lange klim, maar het uitzicht was wel de mooiste. Het was een heldere dag dus je kon erg ver kijken. Bij de afdaling zijn we nog naar een waterval gestopt. Dit was ook de mooiste waar we zijn geweest. Alleen kon je hier niet zwemmen. De Als je iets verder naar beneden liep kon je zeg maar op een richel staan en kon je veer naar beneden kijken een andere waterval zien. Ik kan het niet zo goed uitleggen maar het was erg mooi. De afdaling er naartoe was erg steil. Gelukkig hingen er touwen langs het pad om aan vast te pakken. Als deze er niet hadden gehangen waar er waarschijnlijk een paar naar beneden gegleden. En voor omhoog was het ook prettig dat ze er waren. We waren redelijk op tijd thuis. In de middag ging Ylse, Evelien, Susanne en ik nog op stoffen jacht gegaan. Eerst waren we in Kpando, maar daar waren geen kraampjes dus gingen we naar hohoe om vervolgens nog niks te kunnen vinden omdat daar ook alles weg/dicht was. Wel hadden we leuke dingetjes gekocht voor het weeshuis voor de volgende dag. In de avond ben ik al om 21:30 naar bed gegaan omdat ik mijn ogen niet op kon houden. Hierdoor was ik wel op zondag om 07:00 uur klaar wakker.

23/3
Vandaag zijn we eerst naar een weeshuis gegaan. Het weeshuis heette home of hope. Toen we aankwamen rijden zagen we dat het alleen maar verstandelijk beperkte kinderen waren. Toen we uit de uit de auto stapte werden we allemaal door de kinderen omhelst. Dit maakte echt indruk. De kinderen kregen bijna nooit bezoek. En de verstandelijk beperkte die waren daar alleen maar omdat ze niet geaccepteerd waren door hun ouders of de gemeenschap waar ze geboren waren. En als we vroegen waarom ze daar zaten was het omdat de ouders niet voor ze konden zorgen. Terwijl je voelde dat dit niet zo was. Aangezien het hoofd niet aanwezig was maar naar kerk had het geen zin daar nog langer te blijven. Dus we hebben afgesproken dat we dinsdag terug zouden komen. Op de terug weg zijn nog langs het verblijf gegaan van de kinderen die geen verstandelijk beperking. De kinderen waren niet aanwezig want die waren allemaal naar de kerk. Voor hun komen we dus ook dinsdag terug. Na het weeshuis zijn we naar Ho gegaan. We wilden hier graag over een markt lopen, maar omdat het zondag was, was alles dicht. Dus we kwamen eigenlijk voor niks. We hebben nog ergens geluncht en toen zijn we weer naar huis gegaan.

24/3

Vandaag hadden we weer stage. Ik stond op een soort consultatie bureau. Baby´s en moeders kwamen langs om prikken te halen. Er was een heel schema welke prikken de kinderen wanneer moest krijgen. Zo krijgen ze nog een redelijk aantal prikken. Voor gele koorts, polio, dtp, rota virus, mazelen, pneumocokken, vitamine a en hepatitus a. Dus als ze het helemaal door lopen zijn ze goed ingeënt. Ook heeft elk kind zijn eigen boekje waar informatie in staat, bijvoorbeeld over waar de ouders op moeten lette of tot wanneer borstvoeding gegeven moet worden. Als het kind het allemaal goed doorloopt ontvangt het ook een certificaat. Tijdens de consultatie kunnen de moeders ook betalen om oorbellen te laten zetten bij hun kinderen Dit wordt met de hand doorgedrukt, wat er niet heel prettig uitziet. Tijdens de verdere ochtend heb ik eigenlijk niet echt goed op zitten letten. Ook ben ik regelmatig bij de couveuse gaan kijken. Hier lag alleen nog het meisje in wat haar onderbeen miste. Naar mijn idee zag ze er slechter uit. Dus we zien wel hoe het met haar de volgende keer is. Na stage heb ik stof gekocht, en ben ik naar de kleermaker gegaan.. Ik laat een zwarte simpele jurk maken. De avond zijn we eigenlijk allemaal op tijd naar bed gegaan.

25/3/14

Voor het eerst waren we weer gaan hardlopen. Dit ging gelukkig beter dan de eerste keer. Na het ontbijt hadden we een afspraak. We hadden een afspraak met Linda, dit is een ghanese verpleegkundige student in ho. De afspraak was om 10:00 uur. We zaten om 09:00 uur in de taxi. Het was echt een tiran taxi. Zo wilde hij meer geld hebben omdat hij niet wist waar het was waar we moesten zijn. En ook stopten hij heel de tijd overal waardoor we uiteindelijk te laat waren. Terwijl hij aan het rijden was knipte hij met zijn vingers naar achter. Wij vroegen wat er was. Hij wilde dus zijn geld al hebben. Maar dit hebben we dus niet gedaan. Toen we uiteindelijk bij de school waren zou hij op ons wachten. Toen we 1.5 uur later klaar waren was de taxi man weg. Moesten we een half uur wachten, we hadden ondertussen al drie keer gebeld waar ze bleven en natuurlijk kwamen ze er elke keer direct aan. Het is hier de cultuur dat je nooit echt negatief bent over iets. Zo zei Linda bijvoorbeeld dat ze bijna geen informatie in de opleiding had gehad over prematuren, maar ze vond wel dat ze ermee kon werken. Ook had ze niks aan te merken op de opleiding. En hetzelfde met de taxi man die al een half uur zegt dat hij eraan zal komen. Terwijl hij weet dat dat niet zo was. Maar goed uiteindelijk kwam de taxi man dus aan in een andere taxi. Zijn eigen taxi bleek stuk te zijn. Moesten we eerst met een andere taxi naar de taxi plaats om daar vervolgens weer een andere taxi te zoeken. Al met al waren we om half twaalf bij Linda en om 01:00 uur waren we nog niet vertrokken vanuit Ho. Soms is het vervelend hoe de cultuur hier is. Zo is het bijvoorbeeld ook dat als iemand je aan het helpen is bij een winkel, hij gerust iemand ander gaat helpen. Of als je in een restaurant iets hebt besteld en je krijgt het verkeerde dan leggen hun altijd de fout bij jou. Dat is in Nederland toch fijner dat klant koning is. Toen we eindelijk thuis waren moesten we eigenlijk direct weer door naar onze volgende afspraak. We gingen nog naar de weeshuizen. Eerst gingen we naar het weeshuis van de geestelijke beperkten. Toen we binnenkwamen bij het hoofd was er net een intake bezig. Het jongetje was best zwaar verstandelijk beperkt. Het geeft een vreemd gevoel als ze met een intake bezig zijn, net of dat de moeder het kind daar wil dumpen ofzo. Daarna kregen we een rondleiding. De kamers waren klein, en zaten stamp vol. Ook stonk het er ontzettend. Ook zat een van de kamer op slot waar jongens in zaten. Misschien was het nodig maar het ziet er niet vriendelijk uit. Sommige kinderen hadden allemaal littekens in hun gezicht. Waarschijnlijk is dit van een sjamaan. Misschien dachten ze dat ze daarmee de geestelijke beperkingen konden weg halen. Best wel sneu. Er waren in totaal 170 kinderen in dat weeshuis. Ze kwamen uit veel verschillende dorpjes. Toch leken de kinderen we gelukkig. Ook gingen ze naar school en konden ze weven op het terrein. Wat de school voor hun in houd weet ik niet precies, maar dat zal niet zo veel zijn. Er zat ook geen leeftijdgrens op de kinderen daar. De oudste was 35 jaar. Daarna gingen we naar de kinderen zonder beperking. Daar zaten 40 kinderen. Toen we aankwamen was er een Amerikaans echtpaar met hun zoon. Zij waren daar twee keer per jaar twee maanden. Zij zette zich in voor het weeshuis. Dit weeshuis zag er ook aanzienlijk beter uit. Zo hadden ze allemaal hun eigen stapelbed. Beneden om op te slapen de bovenkant om spullen op te zetten omdat ze geen kasten hadden. Het jongste kind was 1.5 jaar en het oudste was 20 jaar. Als ze hun school hadden afgemaakt dan gingen ze in principe daar weg. De jongen van 20 was 10 toen hij daar kwam en daardoor pas laat begonnen met school, vandaar dat hij nog niet klaar was. Het was mooi om te zien hoe het echtpaar zich om de kinderen bekommerden. Zo vertelde de vrouw dat ze zich zorgen maakte over wat er met de kinderen zou gebeuren als de kinderen daar weg waren. De ouders van de kinderen waren niet altijd dood. Sommige konden er ook niet voor zorgen. Zo waren de laatste vier ( die al laatste bij het weeshuis aankwamen) thuis altijd opgesloten. Ook was er een keer een tweeling in de bosjes gevonden. Helaas heeft maar een van de twee het overleefd. Verder zaten nog twee tweelingen, en nog een drieling. Omdat het al laat was zijn we daar niet zo lang gebleven. We hebben afgesproken dat degen die willen nog een keer terug komen om met de kinderen te voetballen of te tekenen. In de avond stond uiensoep op het menu. Deze was heerlijk en ze hadden er lekker brood bij gemaakt.

Er zit nu bijna een helft op. Het is ontzettend snel gegaan, maar toch is het wel benauwend dat we nog eens zo lang moeten. Af en toen mis ik het al wel om thuis te zijn. En zoals ik net ook al zei ben ik af en toe de Ghanese cultuur een beetje beu. Maar al met al zou ik nu nog niet naar huis willen omdat ik het idee dat ik hier nog niet ‘klaar’ ben.