28-4 tot en met 4-5

Maandag Om 10:00 uur hadden we een afspraak bij het ziekenhuis. We hadden een afspraak met de administrator. We hadden wat vragen aan hem over het aanschaffen van materialen. Ook hadden we het met hem over onze zorgen over de enquêtes. Ook was de billilights ( tegen geelzucht) er. Deze konden we dus even bekijken. Het gesprek duurde ongeveer een half uur. Na het gesprek zijn we met een andere manager langs de children ward gelopen. Zij vertelde dat de enquêtes ingevuld moesten worden omdat wij anders niet verder konden. Ze zeiden voor de honderdste keer dat ze het zouden regelen. Na het ziekenhuis zijn we boodschappen gaan doen in Kpando. Verder hebben we die dag niet zoveel gedaan.

Dinsdag Overdag hebben we veel aan het project gezeten. Verder heb ik nog foto’s gesorteerd. In de avond moesten luuk en ik voor de laatste keer koken. We hadden rundvlees, yam met soja groenten gemaakt. Omdat ik migraine had gekregen was ik om 19:00 uur naar bed gegaan.

Woensdag In de morgen hebben we een presentatie voorbereid over billilights. Deze was gepland in de middag om 13:00 uur. Daarvoor hadden we nog ons eind gesprek met allowys. We hebben met hem gesproken over ons project. Wij hebben hem verteld dat het project groter was dan we eigenlijk dachten. Het lijkt wel dat elke keer we een oplossing hebben, er weer tien dingen bij komen. Ook hebben we hem verteld dat wij nu geen echte aanbevelingen hebben voor het ziekenhuis. Hij vond dit niet erg, en gelukkig vond hij wel dat wij voor alles genoeg moeite hadden gedaan. Dus dat was wel fijn om te horen. Om 11:30 uur gingen we naar kpando. We moesten nog wat dingen doen bij de markt en toen zijn we naar het ziekenhuis gegaan. De presentatie ging goed. We hadden eerst wat informatie over geelzucht en daarna over het apparaat zelf. Toen het over geelzucht ging luisterde ze niet echt, maar toen het over het apparaat ging ineens wel. Ze stelde ook allemaal vragen, dus ze waren wel geïnteresseerd. Na de presentatie hebben we nog bij het ziekenhuis gegeten en zijn we naar huis gegaan. Aan het eind van de middag hebben we nog gewandeld. Tijdens de wandeling zijn we compleet natgeregend. Gelukkig was dit pas de eerste keer. Je merkt goed dat het hier nou regen seizoen is. Het regent regelmatig. En het is ook minder warm. In de avond kwamen alle mensen eten die voor ons iets hadden gedaan/betekend tijdens ons verblijf. Uiteindelijk hadden we vier Ghanezen te eten. Lukas en dirk hadden kipnuggets met pasta salade gemaakt. Dit hadden ze allemaal nog nooit op, en ze vonden het erg lekker. Ze kwamen wel allemaal veel te laat. De laatste kwam om 20:00 uur binnen terwijl we om 18:30 uur hadden afgesproken. Maar eigenlijk hadden we ook niet anders verwacht. Na het eten ging stella nog zingen, ook speelde een ander op de djembee dus dat was wel leuk om te zien. Ze gingen allemaal niet al te laat naar huis. En wij niet al te laat naar bed.

Donderdag We zijn gaan zwemmen in Ho. De vorige dag hadden we voor het eerst bruin brood gekocht. Deze konden we dus in de morgen eten. Helaas kwamen we erachter dat deze beschimmeld was, dus als nog geen bruin brood. Normaal gesproken zijn we helemaal alleen bij het zwembad, maar nu was het druk met andere mensen. De omgang tussen de ghanezen is wel wat anders dan onze manier van omgang. Voor onze begrippen een stuk onbeschaafder, zo waren ze een stuk fysieker. Ik had wel weer een lekker steak op met sjalot saus. Toen we thuis kwamen was de stroom uit, dus dat was balen. Gelukkig ging die rond 00:30 uur aan.

Vrijdag Om 04:00 uur vertrokken we naar Accra. We hebben nog even geslapen in de auto. Hier in Ghana zijn heel veel politie barrières. En eigenlijk hebben we hier nog nooit problemen mee gehad. Om die reden, maar ook omdat we bang zijn ons paspoort kwijt te raken, nemen we hem eigenlijk nooit mee. Op een gegeven moment stopte we bij een politie barrière. De douane man vroeg om onze paspoorten. Ylse, Remi en ik hadden hem niet bij. Evelien en marjon wel. Wij vertelde dat onze paspoort bij de immigratiedienst bij Ho lag. Heel stom natuurlijk omdat dit niet waar was. De man geloofde ons niet en we moesten uitstappen. We werden begeleid naar een kamer. Hier moesten we met zijn vijf gaan zitten en deur achter ons werd op slot gedaan. Toen moesten van meneer uitleggen wat we hier kwamen doen. Wij hebben toen eigenlijk meteen gezegd dat onze paspoorten thuis lagen en dat het stom was om te liegen. Ondertussen stapte er nog drie andere douanen mannen binnen. Wij zaten dus uiteindelijk met zijn vijf meiden met vier douane mannen in een kamer die op slot was. De hoofd douane man had het over het transporteren van ons naar een andere locatie. Hij had het over twee plaatsen. Een plaats bij de grens voor mensen die de grens niet over mogen, of voor illegalen. Een andere was een grote immigratiedienst. Dat vonden we natuurlijk doodeng. Uiteindelijk had hij het erover om te bellen naar de immigratie dienst in Ho, deze konden hun dan vertellen onze paspoorten daar verlengd waren. Hier moesten we wel 1.5 uur op wachten. Het was toen 07:00 uur en het ging daar pas om 08:30 uur open. Op zich geen probleem alleen hadden marjon en evelien om 10:00 uur in Accra afgesproken om hun ouders op te halen. En vanaf die plaats was het nog 2 uur rijden. Dus als we daarop zouden moeten wachten zouden ze dat net redden. We vroegen de man of we alsjeblieft mochten gaan. Toen moesten we met zijn vijf naar buiten. We mochten nog een keer nadenken over ons verhaal en dan zouden ze beslissen. Marjon is toen naar Michael (taxi chauffeur) gelopen om te vragen wat moesten doen, hij vertelde dat alles hier om geld draait. Dus hij stelde voor om 20 cedi te geven. Maar hoe pak je zoiets aan? Geef je dat gewoon of neem je de man apart. Ook vonden wij dit eng om te doen, want stel nou dat hij daar niet van gediend is en ons juist daarom vast houd. Gelukkig hebben we dit niet hoeven doen. Toen mochten we weer naar binnen. We hebben daarna dus van alles verteld, dat wij uit nl komen, verpleegkunde studeren, stage lopen in het ziekenhuis, hier al drie maanden zijn, nog nooit problemen hebben gehad in Ghana enz. Na het verhaal mochten we gelukkig gaan. Of hij echt van plan om ons te transporteren naar de plaatsen is nog de vraag, maar het was wel eng. Toen vervolgde we onze reis. Rond 09:45 kwamen we aan in Accra. Ylse, remi en ik gingen boodschappen doen. Marjon en Evelien zijn naar hun ouders gegaan. We zijn daar gesplits en hebben hun de dag niet meer gezien. We zijn twee uur bezig geweest met boodschappen doen, daarna hebben we even ergens gegeten. Tijdens het eten werden remi en ylse nog aangesproken. Eerst waren remi en ik naar de wc en toen ylse en ik ( de deur moest dichtgehouden worden). De man sprak dus eerst ylse aan en toen remi. Hij noemde ze allebei chocolate baby. Wat wel grappig was. Toen zijn we op zoek gegaan naar tro tro station. Dit was niet ver van de markt af. We moesten wel door Accra lopen. Je merkt erg goed dat Accra de hoofdstad is, het is er namelijk enorm druk. Het heeft echt wat weg van Amsterdam. Na niet heel lang zoeken vonden we het tro tro station. En de tro tro naar Hohoe stond al klaar. Het idee van een tro tro is eigenlijk een soort grote taxi/bus met 12 plaatsen. Iedereen betaald een aantal cedi’s en als die vol is dan vertrekt die. Dit kan lang duren, gelukkig was die bij ons eigenlijk meteen vol. Van Accra naar Golakuati kost 18 cedi. Dit is 5 euro voor een rit van 4 uur. Geen geld dus. En ik vind het leuk dat we dat gedaan. Je betaald per stoel dat je bezet. Dus als je kinderen mee hebt hoef je niet per kind te betalen, maar per stoel dat je bezet. Op de bank achter ons zaten dus 2 volwassenen samen met 4 kinderen op 3 plaatsen. Omdat een brug afgeslote is moesten we met een pontje. Hierstonden we een uur te wachten. Totdat de taxi chauffeur de politie mannen omkocht en we helemaal vooraan stonden. Na de pont moesten remi en ik plassen. Remi en ik stapten uit en liepen even naar de bossen om te plassen. Na het plassen kwamen we terug. De ghanezen mensen vroegen allemaal of we het wel goed met ons ging, of dat we nu al klaar waren en ze moesten lachen. Iedereen was ook uit de bus gestapt in de veronderstelling dat het wel even zou gaan duren. Best wel grappig. Uiteindelijk waren we rond 20:00 uur thuis.

Zaterdag Om 07:00 uur vertrokken we naar een national park. Het park heette Shai Hills. De rit hierheen duurde 4 uur. We waren maar met zijn vier dus we hadden een andere taxi dan normaal. En wel een met een roggelende chauffeur. Dat doen ze hier wel meer. Maar het is toch niet zo prettig als het raampje achter hem open staat waardoor remi ook nat werd. Dat raam kon niet dus niet meer open blijven. Om 11:00 uur kwamen we aan bij het park. Het was een erg mooi park. Ze hadden verschillende plekjes in het park waar dingen te zien waren en hier gingen we heen met de auto. We hebben struisvogels, apen, antilopen, vleermuizen en een (dode) schorpioen gezien. Ook hebben we kleine rotsblokken beklommen waar mensen tot 120 jaar geleden nog leefde. Ze leefde in de rotsen om de roofdieren/mensen aan te zien komen. Je kon ook zien dat daar mensen geleefd hadden dus dat was bijzonder. We

zijn 2 uur in het park bezig geweest. Daarna gingen we weer terug. We waren rond 18:00 uur weer thuis. In de avond hebben remi en ik the green mile gekeken. Waardoor het uiteindelijk best laat is geworden.

Zondag Nadat we lekker uit hadden geslapen hebben we eigenlijk niet zoveel gedaan. In de middag zijn remi en ik nog gaan wandelen. We hebben gegeten bij het rijst vrouwtje. Na het eten hebben we gemonopolyd.